اشرف ارتباطات گسترده ای با برخی استودیوها، سینماگران و تهیه کنندگان معروف تاریخ سینمای ایران داشت، از جمله این افراد می توان به «بهمن فرمان آرا» مدیر تولید شرکت گسترش صنایع سینمای ایران با نام اختصاری «فیتسی» (متعلق به اشرف پهلوی و شوهر سومش مهدی بوشهری)، «خسرو هریتاش»، «عباس کیارستمی»، ... به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری فارس سعید مستغاثی در تازه ترین شماره مجله فرهنگ و علوم انسانی «عصر اندیشه» گزارشی از ارتباط عمیق اشرف پهلوی با روشنفکران ایرانی عصر پهلوی و بعد از آن داشته است که در ادامه می خوانید: پیرامون رابطه خاندان پهلوی و روشنفکران، حقایق بسیاری وجود دارد که تاکنون از طریق اسناد، کتب، مصاحبه ها و خاطرات شفاهی در داخل و خارج کشور انتشار یافته است. تعداد زیادی از آنان مانند «داریوش آشوری» در سازمان گفت وگوی فرهنگ ها، «حسین نصر»، «احسان نراقی» و «عبدالحسین زرین کوب» در انجمن شاهنشاهی فلسفه، و گروهی از سینماگران همچون «بهرام بیضایی»، «مسعود کیمیایی»، «عباس کیارستمی» و «نورالدین زرین کلک» و... در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان از طریق دفتر «فرح دیبا» حمایت می شدند و برخی نیز از طریق دفتر «فرح دیبا» حمایت می شدند و برخی نیز از طریق وزارت فرهنگ و هنر به وزارت «مهرداد پهلبد» همسر سوم شمس پهلوی. از سوی دیگر، هم شخص محمدرضا شاه و هم نخست وزیر هویدا به طور مستقیم حامی برخی از روشنفکران بود. «عباس میلانی» پیرامون نفوذ هویدا در میان روشنفکران می نویسد: «در تمام دوران فعالیت سیاسی هویدا، گلستان یکی از پرنفوذترین چهره های جامعه روشنفکری ایران بود. دلبستگی هویدا به روشنفکران، این واقعیت که او خود را نیز جزئی از جمهور ادب می دانست، همه دست به دست هم می داد و شخصیت گلستان را برای هویدا سخت جالب و جذاب می کرد.» به جز هویدا، دیگر رؤسای دولت های عصر پهلوی نیز بی ارتباط با روشنفکران نبودند. «حسنعلی منصور» که از عوامل برقراری قانون استعماری کاپیتولاسیون در ایران و از عناصر اصلی تبعید امام خمینی و از اعضای لژ فراماسونری ایران بود، از جمله شخصیت هایی است که به همراه «فرخ غفاری» در تشکیل «کانون فیلم تهران» مشارکت داشت، کانونی که پاتوق جمعی از روشنفکران سینمایی و غیرسینمایی بود. در میان خاندان پهلوی، «اشرف پهلوی» تنها فردی بود که کمترین احتمال را در پیوند و ارتباط با روشنفکران داشت. ویژگی های شخصیتی اشراف و کارنامه فعالیت های او مانند قاچاق مواد مخدر، فساد اخلاقی، فساد مالی و ولخرجی هایی که حتی شخص شاه را نیز به ستوه آورده بود و ساواک را همواره ناگزیر از تذکر می کرد، در ظاهر مانع هر گونه اتصال روشنفکران با او می شد. آتش زدن روزنامه نگاری به نام «کریم پورشیرازی» مدیر روزنامه «شورش» در زندان پس از کودتای 28 مرداد 1332 و همچنین دخالت در اعدام دکتر «حسین فاطمی» روزنامه نگار مخالف شاه و مدیر روزنامه «باختر امروز»، روحیه ضد آزادی خواهی اشراف را بیشتر نمایان می کرد، اما به گواهی اسناد، روشنفکران به گونه های مختلفی به مؤسسات و سازمان های وابسته به اشراف و اطرافیانش وابستگی داشتند. کارخانه روشنفکرسازی اشرف با توجه به چهره ای که اشرف از خود به سبب رفتارهایش در اذهان ایجاد کرده بود، نکته جالبی که در مورد وی وجود دارد، انگیزه ارتبا ط گیری و حمایت وی از چهره های روشنفکر بود. «حسین سرفراز» که تا پیش از پیروزی انقلاب اسلامی نشریه «رستاخیز جوان» را منتشر می کرد، در اسفندماه سال 1357 بخش هایی از کتاب «زندگی و عیاشی های اشرف» نوشته «آلبرتو بلیجی» را طی چندین شماره در نشریه اش منتشر کرد بلیجی درباره ارتباط روشنفکران با خاندان پهلوی در ذیل تیتر «کارخانه روشنفکرسازی اشرف» نوشت: «اشرف بسیار سعی کرد و در میان معاشران خود گروهی روشنفکر دست و پا کند تا از این طریق کمبود شخصیت علمی و هنری خود را جبران نماید، اما چه کسی حاضر می شد با زنی که در تمام دوران زندگی و حیاتش، جوی خون روان ساخته نزدیکی و همراهی کند. قدرت ابتکار اشرف به کار افتاد و تصمیم گرفت به تأسیس روشنفکراخانه بپردازد و از اواخر دهه 1350 - 1340 است که در ایران پدیده ای به نام روشنفکر دولتی قد علم کرد؛ گروهی به رهبری اشرف و گروهی به رهبری زن برادرش فرح تشویق و تقویت می شدند و جزء معاشران دربار درمی آمدند.» توجه اشراف پهلوی به روشنفکران و روزنامه نگاران از دوران پس از کودتای 28 مرداد آغاز شد. پس از آتش زدن کریم پورشیرازی و اعدام حسین فاطمی، روزنامه نگارانی مانند «علی اصغر امیرانی» و مدیر مجله «خواندنی ها» پیوند خاصی با اشرف یافتند. این پیوند به دلیل حضور امیرانی در شبکه جاسوسی «بدامن» طی دوران پیش از کودتای 28 مرداد و حضور فعالی اشرف در جریان کودتا بود. این ارتباط به نحوی بود که اشرف گاهی برای تبلیغ خود، مقالاتی برای چاپ به امیرانی می فرستاد. اشرف ارتباطات گسترده ای با برخی استودیوها، سینماگران و تهیه کنندگان معروف تاریخ سینمای ایران داشت، از جمله این افراد می توان به «بهمن فرمان آرا» مدیر تولید شرکت گسترش صنایع سینمای ایران با نام اختصاری «فیتسی» (متعلق به اشرف پهلوی و شوهر سومش مهدی بوشهری)، «خسرو هریتاش»، «عباس کیارستمی»، «محمدرضا اصلانی» و «بهرام بیضایی» اشاره کرد. در واقع شرکت گسترش صنایع سینمای ایران از طرفی در برخی استودیوهای سینمایی مانند «آریانافیلم» متعلق به «عباس شباویز» و سازمان سینمایی «پیام» متعلق به «علی عباسی» سرمایه گذاری کرده و فیلم های مختلفی اعم از «فیلم فارسی» و «موج نو» می ساختند و از سوی دیگر، با مشارکت کمپانی های خارجی به تهیه فیلم در ایران اقدام می کردند. در این بین علاقه اشرف به برخی از این فیلمسازان به حدی بود که حتی از عشق و علاقه شخصی خویش نیز مایه می گذاشت. به عنوان مثال «پرویز ثابتی»، مرد شماره دو ساواک در کتاب «در دامگه حادثه» با اشاره به تماس های تلفنی او جهت آزادی برخی هنرمندان و فیلمسازان به دو مورد اشاره می کند؛ مورد اول «داریوش اقبالی» بود که اشراف حتی برای خلاصی او از زندان ساواک، دقایقی پای صحبت تلفنی با ثابتی گریه می کند. مورد دیگر نیز به مسعود کیمیایی ارتباط داشت. ثابتی درباره حساسیت اشرف نسبت به کیمیایی می گوید: «یک شب والاحضرت اشرف به من تلفن زد که این مسعود کیمیایی رابرای چه گرفته اید؟ گفتم ما مسعود کیمیایی را نگرفته ایم. پرسید از کجا می دانی که نگرفته اید؟ گفتم برای اینکه روالی داریم و آن این است که آدم های معروف را اگر بخواهند بازداشت کنند، قبلاً به من می گویند و اطلاع می دهند که می خواهیم فلانی را دستگیر کنیم یا اگر تصادفی چنین کسی را بگیرند، فوری به من می گویند. به همین دلیل می گویم نگرفته اند. باز اگر می خواهید من تحقیق می کنم و به شما خبر می دهم. فرستادم شهربانی و ژاندارمری و زندان ها پرسیدند و همه گفتند: چنین فردی در زندان نیست! عاقبت، همکاران ما رفته بودند خانه کیمیایی که بپرسند چه شده؟ در آنجا زن کیمیایی گفته بود که بله! مسعود صبح خانه بود و با هم جروبحث داشتیم و قهر کرد و رفت و هنوز نیامده! و الان ساعت حدود 10 شب است. بهروز وثوقی هم چندبار تلفن زده و گفتم از او خبری ندارم و نمی دانم کجاست. موضوع را به من گفتند و من به اشرف تلفن زدم و گفتم: عرض کردم که نگرفته آیم و ایشان با زنش دعوایش شده و از خانه رفته و نیامده و بهروز وثوقی که این گزارش را به شما داده، ناصحیح است! گفت: بهروز وثوقی به من نگفته است گفتم تحقیقات ما نشان می دهد که بهروز وثوقی این خبر را به شما داده است.» این وسیله نشریات و مجلات را در اختیار خود گرفت. ارتباط اشرف با این گروه پس از انقلاب نیز ادامه داشت و در قالب فعالیت های فرهنگی در بنیاد مطالعات ایرانی که اشرف در سال 1361 تأسیس کرد، ادامه یافت. بنیاد 5 میلیون دلاری با وقوع انقلاب اسلامی، سه گروه از ایران خارج شدند. گروه اول، شامل خاندان سلطنتی و مقامات و شخصیت های رسمی کشور بودند که از همان ابتدای روی کار آمدن حکومت پهلوی با آمریکایی ها، اسرائیلی ها و انگلیسی ها در ارتباط بودند. گروه دوم، سرمایه دارانی بودند که اموال بسیاری را از کشور خارج کردند. برخی که عضو باشگاه لاینس یا لژهای فرماسونری و کلوپ روتاری بودند به شرکت های غربی و یا خود غربی ها نیم اتصالی داشتند. گروه لائیک نیز به عنوان آخرین گروه، به دنبال خروج از چارچوب اسلام و تمرکز بر زندگی اشرافی و لذایذ دنیوی بودند و از طرفی نیز تشکل هایی از فراماسون ها، بهایی ها و صهیونیست ها تشکیل می شدند. در کنار این مسئله، انتشار بیش از 50 میلیون برگ سند ساواک (که به تدریج بر تعداد آن افزوده می شود) که آشکارکننده ماهیت استبدادی و استعماری حکومت پهلوی است، همگی موجب کینه توزی آنان نسبت به انقلاب اسلامی شده است. بنابراین، با توجه به تجزیه بازگرداندن محمدرضا در کودتای 28 مرداد، درصدد برآمدند تا پس از انقلاب با در پیش گرفتن همان روش به جایگاه سابق شان بازگردند. آنان همچنین به دنبال اعاده حیثیت خود بودند، چرا که با فرار آنان به آمریکا، انگلیس، اروپا و اسرائیل، استعماری بودن ماهیت حکومت پهلوی بیش از پیش آشکار شد. آمریکایی ها و اروپایی ها هم که اقتدارشان در منطقه و جهان متزلزل شده بود، به دنبال بازگشت به جایگاه سابق خود بودند. همین مسئله موجب پیوند مجدد این دو جریان استعماری و سلطنت طلب در بیرون مرزها شد. هر دو جریان در پی شکست نظام اسلامی بودند و علی رغم انجام برخی اقدامات در اوایل انقلاب اسلامی، نتوانستند به هدف خود دست یابند. بنابراین، با تغییر رویه سابق خود، فعالیت های خود را در خارج از ایران به نحوه دیگری سازماندهی کردند، یعنی زمینه نزدیکی جریان های چپ مارکسیستی و ملی - ناسیونالیستی را با گرو ه های دیگری که در ضدیت با اسلام، از انقلاب و نظام جمهوری اسلامی اشتراک داشتند، فراهم کردند. با توجه به اینکه ماهیت انقلاب اسلامی فرهنگی و ایدئولوژیک بود و از آنجا که تجربه به آن ها نشان داده بود که مبارزه نظامی کارساز نیست، برنامه ریزی درازمدتی در غرب از سوی این جریان ها در قالب فعالیت های فرهنگی شکل گرفت، به طوری که از همان روزهای پس از انقلاب، شاپور بختیار 37 عنوان مجله و روزنامه را تا قبل از کودتای نوژه در سال 1395 منتشر کرد. دراین میان، سایر گروه ها نیز با همان سیاست ها اقدام به انتشار نشریه کردند. تعداد این نشریات تا 500 نشریه نیز رسید. به دنبال این اقدامات اشرف پهلوی که سابقه ارتباط با نویسندگان جریان های متمایل به غرب و چاپ را داشت، «بنیاد مطالعات ایران» را در آمریکا با سرمایه ای در حدود پنج میلیون دلار تأسیس کرد. از آنجا که او فردی بدنام بود، سعی کردند تا مشخصاً نام اشرف در نشریات وابسته به مؤسسه منتشر نشود. این در حالی بود که همچنان سیاست تجلیل از خاندان پهلوی، تجلیل از سیاست فرهنگی دوران پهلوی و دفاع و مطرح کردن فرهنگیان عصر پهلوی دنبال می شد. از ایران نامه تا ایرانیکا بنیاد اشرف اقدام به انتشار فصلنامه ای تحت عنوان «ایران نامه » کرد. علاوه بر این نشریه، مجله دیگری با عنوان «نیمه دیگر» زیر نظر مهناز افخمی چاپ می شد، اما ایران نامه به جهت حضور هیأت علمی مانند سیدحسین نصر، احسان یارشاطر، غلامرضا افخمی (همسر مهناز افخمی)، محمد جعفر محجوب و... از اهمیت بیشتری برخوردار بود. این نشریه عموماً تحت عنوان فرهنگ ایرانی، به اشاعه فرهنگ شاهنشاهی می پرداخت و از نویسندگان جریان های چاپ مانند شاهرخ مسکوب، احمدکریمی حکاک، فرزانه میلانی، حوریا یاوری، آذر نفیسی، نیره توحیدی، حمید نفیسی، محمود سالاروند و جلال متینی نیز استفاده می کرد. این فصلنامه از سال 1361ویژه نامه هایی را هم با موضوع تجلیل از احمد کسروی، سیدحسن تقی زاده و یا بهایی ستیزی در جمهوری اسلامی و اقتصاد در جمهوری اسلامی ایران زیر نظر جمشید آموزگار و یا درباره مسائلی چون مشروطیت به قلم نویسندگان صهیونیستی و... را منتشر کرد. از دیگر نویسندگان فصلنامه ایران نامه و اعضای بنیاد اشرف می توان به حمید دباشی، احمد اشرف، جلال خالقی مطلق، تورج اتابکی که در هلند تشکیلات تاریخ پژوهی دارد، اردشیر محصص از طراحان چاپ، عباس میلانی، سپهر ذبیح، هایده سهیم از عناصر صهیونیستی و جمشید بهنام، باقر پرهام از اعضای کانون نویسندگان، مهرانگیز کار، فرهنگ مهراز بهاییان و فراماسون هایی که مدت ها رئیس دانشگاه شیراز بود، یدالله رویایی و علینقی عالیخانی اشاره کرد. در این میان علینقی عالیخانی، وزیر اقتصاد و دارایی دولت «امیر عباس هویدا» بود که در سال های 1325 «پان ایرانیسم» را به کمک محسن پزشک پور، دکتر عاملی، داریوش همایون و ناصر طهماسبی که بعدها مجله، «جامعه و علم» را آمریکا منتشر کرد، تأسیس نمود. همایون در خاطراتش درباره رابطه عالیخانی با حزب پان ایرانیست می نویسد: «در سال 1325 اعضای این حزب در کمپ آمریکایی ها در خیابان کارگر شمالی بمب منفجر می کنند. در آن انفجار پای داریوش همایون آسیب می بیند و پلیس عالیخانی را دستگیر می کند و سه - چهار ماه او به زندان می رود. غیر از پزشک پور که دستگیر نیم شود.» عالیخانی بعدها به استخدام ساواک درمی آید و اگرچه رابط سازمان با اسرائیل است، با این حال از او به عنوان مسئول اقتصادی ساواک یاد می شود علیخانی از جمله افرادی بود که در کنار اسدالله علم در سال 1336 تشکیلات حزب مردم را پایه گذاری کرد. او براساس مواضع انگلیس در ایران عمل می کرد. عالیخانی در همان دوران با اسرائیل ارتباط داشت و حتی بعدها هم که وزیر اقتصاد شد، یکی از راه حل های اقتصادی ایران را ارتباط با اسرائیل می دانست. با تأسیس بنیاد اشرف، مهناز افخمی که سابقاً معاون اشرف در سازمان زنان بود، دوباره در کنار اشرف قرار گرفت و به مدیر عاملی بنیاد منصوب شد. افخمی از 11 سالگی برای تحصیل به آمریکا رفته بود. خانواده او به فرقه شیخیه کرمان می رسیدند، یعنی گرایشی به جریانات معارض با تشیع داشت. با این حال، تربیت آمریکایی بر دیگر مسائل گرایشات او غلبه داشت. وقتی افخمی در جایگاه معاون اشرف در سازمان زنان قرار گرفت، کمیته ای تشکیل داد و اقلیت های یهودی، مسیحی و زرتشتی و همچنین بهایی ها را به عنوان اعضای کمیته وارد سازمان زنان کرد. هما روحانی و مهری راسخ همسر شاپور راسخ از جمله این بهایی ها بودند. مهناز افخمی جزء کانون مترقی و از تکنوکرات های آمریکایی بود که با توجه به اهداف آمریکایی ها این سازمان را اداره می کرد. در واقع آمریکایی ها او را وارد دربار و حاکمیت کرده بودند. نزدیکی افخمی به اشرف پهلوی تا آنجا بود که سفارت آمریکا در گزارش بسیار محرمانه ای در سال 1343 عنان کرده بود که افخمی یکی از زنان سرشناس و وسیله نمایش قدرت شاهزاده اشرف می باشد. در تمام سال های پس از انقلاب که افخمی به عنوان مدیرعامل در بنیاد مشغول به کار بود، عالیت های بنیاد را گسترش داده است و به نگارش تاریخ شفاهی رجال پهلوی خصوصاً زنان می پردازد. از برنامه های دیگری که به پیشنهاد او در بنیاد به اجرا درآمده است، اعطای جایزه به برخی رساله های دکتری دانشگاهی است که هم راستا با سیاست های بنیاد در خارج از کشور منتشر می شود. همچنین این بنیاد با دانش نامه ایرانیکا وابسته به دانشگاه کلمبیا نیز همکاری دارد. ارگان فرهنگی بهاییت مجری دانش نامه ایرانیکا که از سال 1347 آغاز به کار کرد، احسان یارشاطر است. او در خانواده یهودی که بعدها بهایی شدند، در همدان به دنیا آمد. یارشاطر عضو لژفراموسونری و از دوستان نزدیک «سیدحسن تقی زاده» و «ابراهیم پورداوود» بود. یارشاطر که در ابتدای تحصیلات دانشگاهی به ادبیات روی آورده بود، تحصیلات بعدی خود را در انگلستان در رشته ایران باستان دنبال کرد و دکترایش را نیز در همانجا گرفت. او پس از بازگشت به ایران، کتاب «تاریخ فرهنگ ایران باستان» را نوشت و در سال 1336 با همکاری «ایرج افشار» مجله «راهنمای کتاب» را منتشر کرد. این مجله عمدتاً غیر از ترویج فرهنگ غربی ،از بهاییان نیز تجلیل می کرد. در همین راستا شاپور راسخ در مقابله ای نوشت: ما باید تلاش کنیم دین جهانی بهاییت را به جهانیان بشناسانیم این مجله ضدیت خاصی با دین اسلام داشت و حتی مقاله ای در رد کتاب «اصول فلسفه و روش رئالیسم» علامه سید محمدحسین طباطبایی منتشر کرده بود. هنگامی که علامه به نقد پاسخ می دهد، ایرج افشار اعلام می کند به دلیل محدودیت صفحات نمی تواند پاسخ علامه طباطبایی را به چاپ برساند. در سال 1338 با تأسیس لژ مهر به ریاست «حسین علاء»، یارشاطر نیز به آن پیوست. او در سال 1341 به عضویت انجمن فلسفه آمریکا درآمد و دوسال بعد یعنی در سال 1343 توانست بورس تحقیقاتی شورای انجمن های آمریکا را دریافت کند و در دهه 1330 پس از کودتای 28 مرداد 1332 با تأسیس مؤسسه فرانکلین و بنگاه نشر و ترجمه، یکی از اعضای این مؤسسه شد. از دیگر فعالیت های یارشاطر نایب رئیسی شورای بین المللی اطلس زبان شناسی ایران بود. حضور او در دانشگاه به عنوان دانشیار زبان های هندی و استاد مطالعات ایرانی موجب شد تا نهایتاً دانشگاه کلمبیای آمریکا برای تدریس از او دعوت کند. از جمله برنامه هایی که این دانشگاه برای یارشاطر در نظر گرفته بود، نگارش دانش نامه یا دایره المعارف ایرانیکا بود، چرا که وی در کارنامه خود ترجمه کتاب «تاریخ ایران» دانشگاه کمبریج را نیز داشت. پس از انقلاب، دانش نامه ایرانیکا با حدود 200 نفر کار خود را آغاز کرد، تعدادی از این افراد در ایران بودند. «علی اکبر سعیدی سیرجانی» از عناصر وابسته به دربار و معاون «پرویز ناتل خانلری» در بنیاد فرهنگ ایران رابط آنان با اعضای دانش نامه و دانشگاه کلمبیا و مسئول پرداخت حقوق نویسندگان ایرانی بود. از جمله نویسندگان ایرانی ایرانیکا می توان به هوشنگ علم، ایرج افشار، مهرداد امانت، محمد ابراهیم باستانی پاریزی، تقی بینش، کریم امامی، نصرالله فاطمی، جلال متینی، سیمین دانشور، جمال میرصادقی، یحیی ذکاء، بابک نفیسی، شیرین عبادی، اسکندر فیروز، شهلا لاهیجی، علینقی منزوی، هرمز همایون پور، بهرام بیضایی، گیتی آذر، فخرالدین عظیمی، محمدعلی جمال زاده، احمد محمود، چنگیز پهلوان، پرویز ورجاوند، نصرالله پورجوادی، حمید مصدق، اسماعیل فصیح، نصرت الله فاطمی، ادوارد جوزف، پرفسور ام. نون نِتصِر استاد عربی دانشگاه اورشلیم، مهرانگیز دولتشاهی و... اشاره کرد. همچنین اسکندر ارجمند، حبیب ثابت پاسال، شهلا سرشار، انوشیروان روحانی و... از همکاران بهایی ایرانیکا به شمار می روند. هدف و رویکرد دانش نامه ایرانیکا در تدوین تاریخ ایران عمدتاً حذف جایگاه دین اسلام و طرح تاریخ ایران منهای اسلام به همان سبک تاریخ کمبریج یا سیاست مراکز شرق شناسی و ایران شناسی غرب بود. علاوه بر این، یارشاطر به همراه «عباس امانت» که او نیز در شمار اعضای تشکیلات بهاییت بود، مدخل های مشروطیت، علی محمد باب، عباس افندی، مدخل بابی گری و بهایی گری را نوشت و نقش بهایی ها را در مشروطیت برجسته کرد. در این دانش نامه نه تنها نسبت به شخصیت های اسلامی بی توجهی شده، بلکه در مورد شخصیت های وابسته به استعمار مانند سیدحسن تقی زاده که به فراماسونرها وابسته بود، به تجلیل پرداخته اند. در واقع تشکیلات ایرانیکا ارگان فرهنگی بهاییان و صهیونیست ها در ادامه سیایست شرق شناسی و ایران شناسی آمریکا است. منبع مالی این دانش نامه دانشگاه کلمبیا است، اما متصدیان آن در برخی مواقع از کمک های سایر سازمان ها نیز بهره می برند. بنیاد میراث ایران در لندن، بنیاد پلی گنی متعلق به صهیونیست های آمریکا، بنیاد محوری زیر نظر ابوالفتح محوی وابسته به دفتر اشرف پهلوی و بنیاد مطالعات ایران، سازمان فرهنگی ایرانیان یهودی در کالیفرنیا و بنیاد کیان از جمله این مراکز هستند. یارشاطر همچنین با مجله «ره آورد» زیر نظر «حسن شهبازی» کارمند اسبق سفارت آمریکا در ایران، همکاری می کند و مقالاتی نیز در این نشریه منتشر می کند. بدون تردید بررسی و تحلیل جریان فرهنگی استعماری در خارج از کشور علاوه بر مؤسسه مطالعات ایرانی، دانش نامه ایرانیکا و... را در یک یا دو مقاله نمی توان شناساند. مسلماً این مهم نیازمند تحقیقات وسیع تر و عمیق تر و مستمر است تا زوایای پنهان و آشکار آن روشن شود. دهمین شماره مجله «عصر اندیشه» همراه با گفتگوهای اختصاصی با اردشیر زاهدی درباره زندگی اشرف پهلوی، نیکلا سارکوزی، مارین لوپن، جرج ریتزر، مسعود درخشان، حسن سبحانی و با پرونده هایی درباره کودتای ایدئولوژیک تکنوکرات ها، فاجعه سرمایه داری رانتی و لیبرالیسم دولتی، اشرف الملوک: پادشاه روشنفکران، پادشاه پنهان و ... به مدیرمسئولی محمدمهدی دانی و سردبیری پیام فضلی نژاد در 166 صفحه منتشر شده است و از روزنامه فروشی های سراسر کشور قابل تهیه است. یادداشت ها: 1. رجوع کنید به دوره فصلنامه ایران نامه، آرشیو موزه عبرت 2. عباس ملک میلانی از 11 سالگی در آمریکا تحصیل کرد. او که در ابتدا عضو سازمان انقلابی حزب توده و کنفدراسیون دانشجویان بود، پس از بازگشت به ایران توسط عوامل رژیم پهلوی دستگیر شد. میلانی طی مصاحبه ای در زندان از رژیم پهلوی دفاع نمود. او پس از آزادی در دانشگاه مشغول به تدریس شد. پس از وقوع انقلاب اسلامی به آمریکا رفت. 3. علینقی عالیخانی عضو حزب پان ایرانیست، کارمند عالی رتبه ساواک و مسئول اقتصادی ساواک که ضمن ارتباط با اسرائیل به عضویت حزب مردم به ریاست اسدالله علم درآمد. او که در کابینه هویدا وزارت اقتصاد و دارایی را برعهده داشت، بعدها به انگلستان پناهنده شد. 4.تبرائیان، صفاء الدین، «وزیر خاکستری»، تهران: مؤسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران، 1383، صص 39-37 5.اسناد لانه جاسوسی، مؤسسه مطالعات و پژوهش های سیاسی، ج 6 و 1386 6.رجوع کنید به: مجموعه راهنمای کتاب، انتشارات سخن، چاپ اول، 1388 7. آل احمد، جلال، «کارنامه سه ساله»، کتاب زمان، صص 213-212/ توضیحات: جلال آل احمد این یادداشت را در واکنش به مقاله شاپور راسخ در دفاع ضمنی او از بهاییت در سال 1345 نوشت 8. رجوع کنید به: آرشیو اسناد موزه عبرت 9. رجوع کنید به: آرشیو نشریه «ره آورد» موزه عبرت نویسنده: سعید مستغاثی انتهای پیام/ن http://fna.ir/XYYIB9